Yaşam denir Umarsızca...

Bir varmış, bir yokmuş. Eski zamanların bir yerinde bir minik dere akarmış. Nereden başladığı bilinmez, nereye gittiği görünmezmiş. Derenin içinde ne bir balık, ne bir yosun, ne bir minik dal parçası bulunurmuş… Ne içinde nilüferler, ne üstünde yapraklar varmış… Yok Yok Deresi dermiş görenler. Yokmuş gerçekten de derede ‘olan’ namına her ne varsa!

Günler ayları, yıllar asırları aşırmış ve zaman günümüze ulaşmış. Yok Yok Deresi ince ince sızlayarak akışını sürdürmüş her gün doğumuyla. Ne çoğalıp coşmuş, ne de azalıp yoklara karışmış. 

Bir kalender akışla var olmuş.

Bir an gelmiş, gökteki bulutların hepsi toplanmış üstüne. Bir gece çökmüş göğe, yıldızların hepsi ışımış tam orta yerinde. Çınarlar, meşeler ve kavaklar dallarını uzatmışlar, yapraklarından en bilge olanları üstüne savurmuşlar. Salkım salkım söğütler fidelenmiş yanı başında. Rüzgarlar en yürekten üfürmüşler dillerini tüm kadim insanların. Samed’ in Kara Balığı bi gayret dalmış serin suyuna Yok Yok Deresi’nin. İçinde bir anda yıldızların ışığı, ağaçların gölgesi, rüzgarın esintisi, bulutların gölgesi ve minik kara balığın nefesi kıpırdamış derenin. İçlenmiş, hislenmiş, şaşırmış ve donakalmış…

Yok Yok Deresi, yüzyılların kalıplaşmış akışındaki bu her biri minicik, hepsi koskocaman kıpırdanma karşısında engizisyon kararı almışcasına kalakalmış. Nereye gideceğini, nereden geldiğini, nasıl ve ne olduğunu anımsayamamış. Doğasına dönmesi için her bir nefesin, her bir sesin içine işlemesine ihtiyacı olduğunu hissetmiş.

Durmuş anlarca… Beklemiş… Uzanmış ve izin vermiş içine işlemesine. Ne zaman ki bir çift minik ayak dalmış sularına, insana karışmış dere. O çocuk ayaklarıyla, gelmiş ve gelecek insanlığı, doğayı, güzeli ve afeti, zorluğu ve umudu, birliği ve çomakları bir bir duyumsamış.
Ve ağlamaya, iç çeke çeke, gürül gürül haykırmaya, gücü yettiğince, hoyratça akmaya başlamış… Olanlara, olacaklara ve doğanın tüm parçası olan varlıklara… Hem hüzünle sızlayarak, hem umutla çağlayarak… Hem çaresizlikle inleyerek, hem neşeyle gürleyerek…

Yok Yok Deresi derler adına… 

Kimisi de bilmez “yaşam” deyiverir umarsızca…