Yaşamın kenarında...
Yaşamı biz zorlaştırıyoruz. Elimizdekine şükretmek, iyi tarafları görmek yerine; vahlanıp duruyoruz. İçim daralıyor bu durumdan.
Okuyup duruyorum. Ebeveyn kitapları, tarihi aşk kurguları, Whattpad kitapları, romanlar, çocuk kitapları, gazete ekleri, internet makaleleri. Elime ne geçerse yutuyorum. Kendimi kurgu yaşamların, gerçeğin analizlerinin, gerçeğe uygulanması zor teorilerin içinde kaybetmeyi umuyorum.
Arkadaşlarla muhabbet ediyorum, içimden gelmiyor. Ağzımdan dökülenler doğru olacağı için kırılacaklarını düşünüyorum. Karamsarlık ve bilgiçlik kokan felaket senaryolarından sıkıldım. Çünkü özellikle iş yerinde herkes birbirinin arkasından atıp tutuyor, suçluyor. Herkes her şeyi çok biliyormuşçasına; Bildiğini sanmalarından, kendimi en zora hazırlamaya çabalamaktan midem bulanıyor zaman zaman. Gerçek yüzlerini göremiyorum; Farklı konuşup, farklı oynuyorlar.
Gerçek yoklukları görünce kanım donuyor. Kucağında bebekleri, etrafında çocukları ile kaldırımdaki kadınlar, kimsesi kalmamış vahşet tanığı ifadeleri ile ekrandan bana bakan çocuklar, şu sıralar en çok da zamansız ölümü ile ardından bıraktıkları ile gidenlerin yokluğu. Savaş çanları ve çaresizlik.
Bir yandan içimden taşan bir umuda sarılmış durumdayım. Ruhum çocuğumun varlığı ile parlıyor. Evliliğimdeki aşk ve huzura şükrediyorum. Ne bileyim, sonunda sanki hakkım yokmuşcasına boğazımdan geçmiyor nefesim, daralıyorum.
Bunlar da geçecek. Zaman koşar adım ilerle
Dünyanın bir başka güneşli yerinde gülümseyen insanları hayal ediyorum. Bir minik masanın etrafında süregelen sohbete katılıyorum, içkimden bir yudum alıp, anlatılan anılara kulak kesiliyorum. El ele tutuşup yürüdüğüm bilinmeyen bir şehrin, ilk defa geçtiğim yollarında, omzumun üstünden kocama gülümsüyorum.
Elimde kahvem, battaniyeme sarılmış kahvemi kitabıma dökmemeye çalışırken içim geçiyor, uykuya teslim oluyorum. Bir sahilde sıcaktan bunalıyorum, kendimi denizin donduran soğuğuna bırakıyorum.
Zaman alıp gidiyor başını, yaşıyorum…
Zor olan ne? Güç nerede?
Yorumlar
Yorum Gönder