Küle dönmüş...

Bu sabah kalitesizliği ve zevksizliği ilk bakışta yürek yakan o garip yurt binasında 12 kızın yanarak can verdiği haberi ile yaşadığım tüm hisler beynime çöktü. 

Acı hatıralarını, üzerinde yağ donmuş lezzetsiz yemeklerini, soğuk ve kirli çarşaflarını, demir maşrapalarını, çınlayan sessizliğini unuttuğum o yılları yeniden hatırladı zihnim.

 Oysa çoktandır minik kızların kahkahaları, birbirimize yaptığımız üç beş şaka, kısıtlı zamanlarda okuduğumuz kitaplar, izlediğimiz diziler, eğlenerek hep beraber çamaşır yıkadığımız çamaşırhane vardı aklımda. 

Hangi çocuk suyu sevmez ki! O hatıralar öyle az ki, zar zor aklıma geliyorlar. 

Bu sabah, unuttuklarımı da hatırlattı bana. Bir kaç  yıl, ömrümün 8’de 1’i. Tüm ilk gençliğim. Evden ayrılışım. Yalnızlığımda kendimi keşfedişim. Beni böylesi bir kadın yapan tüm ayrıntılar.

 Acısız geçen tek bir anı yok! Ya talihsiz bir gelişmemiş ülke panaromasın da çocuk olmakla ilgili yaşananlar. 

Oysa okula erişebilmek için sunulmuş bir fırsat mıydı, yoksa kendileri için bir fırsat mıydı…!  Aileden koparılıp, koşulları zavallı bir binaya hapsedilmekle ilgili değil mi bilemiyorum…!

Yangın merdiveni olmasına rağmen kullanılamayan bir binada yanmak zorunda kalan, devletin her ne kadar zavallı da olsa sunmakla yükümlü olduğu bir hizmeti eliyle ve denetimsiz olarak sunduğu tarikatlar elinde savrulan, rızaya dayalı denilerek 12 yaşında yetişkin bir erkeğin koynuna sokulup çocuk doğurması makul sayılan kızların ülkesi burası…

Çocuklukları, İlk gençlikleri bıyıklı, sakallı ……  dumanlı ve kokuşmuş zihninde yutulduğu, başına gelecekleri kestiremeyen ürkek kızlarına yandığımız, küçük çoçukalrımızı  gözünü kırpmadan canını yakannasıl bir ülke burası…

Çocuklarımızı düşünerek, geleceği aklıma getirmekten korktuğum bir ülke… 

Bizim ülkemiz, karnımızın doyduğu, nefes aldığımız, yaşadığımız, sevdiğimiz, en çok korktuğumuz ve ürktüğümüz yurt…

"Saçlarım tutuştu önce,
Gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
Külüm havaya savruldu…
Benim sizden kendim için
Hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
Kaât gibi yanan çocuk…"
-Nâzım Hikmet-