Hüzün yanım...

      Sen bakma hüzünlü şeyler yazdığıma aslında ben çok güçlü bir kadınım. Maske takmam gerek duymam öyle güvenirim ki insana yüreğimi olduğu gibi ortaya koyarım çırıl çıplak, bir çoğuna ağır gelir yüreğim.

Çünkü o kadar kalıplaşmış ki yalanlar gerçeğe dokunmaya korkmuşlar evet bir yanım hüzün yüklü peki diğer yanımı gördün mü hiç..? 

     Mutluyum çünkü, kendimi seviyorum. Hatalarımı seviyorum. Hatalarımdan ders alabiliyor olmayı seviyorum. Aynı hatayı bile isteye, sırf kendim için tekrarlamayı seviyorum çünkü hala umut ediyorum.

     Hayallerimi seviyorum. Gerçekleşmeyecek bile olsalar, kafamın içinde istediğim her şeye ulaşabilmeyi seviyorum. Sevdiğim müzikleri dinlemeyi, her şarkının bana hatırlattıklarını, bazen ağlamayı bile seviyorum.

      Kalabalıklar içinde kaybolmayı, yalnızlığımla konuşmayı, oradan oraya koşturmayı, evden günlerce çıkmamayı seviyorum.

En çok da sevmeyi seviyorum. Çünkü sevilmenin değerini biliyorum.

Mutluyum çünkü, mutsuz olmak daha kolay.

Ama sen benim hüzün yanımsın... 

      Her doğan günle bir kez daha ümidimi yıkan tarafımsın. “Olmadı olmayacak” dedirten hain düşmanımsın. “Ah çıksa gelse şimdi…”diyecek kadar kendimi kaptırdığım saflığımsın. 

“Çıksa ve gelse, alsa ve götürse…” diye çarpan kanadımsın. Ve her defasında kendime kırk kez söyleyip kırk kez yanıldığımsın...

      Söküp atamadığım umut çiçeklerini gömdüğüm toprağımsın. Bahar gelir yeşerir diye yağmur, çamur, kar kış demeden suladığımsın. Olur da bir gün açarsın diye beklediğim sevdamsın. 

Sevda çiçekleri açar mı bilinmez ama umuduna umudumu bağladığımsın.