gidiyorsun...

Şimdi kararsız bir akşamüstü vakit
Doğmakla batmak arasında güneş
İlkbahar dürüst aydır; 
Sonbahar gibi insanı aldatmaz! 
O yaşamın karanlık yüzünü, aşkı, 
Trajediyi, ayrılığı, hüznü gösterir!
Batımı sonsuzluk olarak, 
Ölümü tüket gibisinden bir felsefe 
Ölüm ne kadar ölü? 
İnsan ne kadar hayatta?
Gölgesini arıyoruz yaşanmışlıkların 
Hiç birlikte gülemedik 
Hep karşıdan, hep yarım
Vuslat neydi, hicran neydi? 
Bilemedik; 
Aynı şehirde biz 
Ayrı ayrı yürüyüp geçtik...
Özlemle kanayan yüreğimde,
 O bakamadığım kent paramparça olmuş.
Duvarlar yok.
Sağ yandan usul usul yürüyen sen
Acele yok.
Virane yıkıntılar içinde 
Bir türkü var sözleri yaban, kokusu yaban.
Parmak uçlarında yürüyerek
En güzel gülüşlerle, 
Durmadan kalbimdeki sesini açtım.
Benden başka duyan yok sözlerini bilen yok...