Eskiler...

         Ah şu eskiler. Aaaah şu unutamadıklarımız. Dönemler, insanlar, eşyalar. Ne çok anarız sizi. Özlemle, iç geçirişle. Ne güzel gözlerimizin içi güler sizli cümlelerde. Ne çok başlarız ah şu eskiler diye sohbetlere. Nedendir bu kadar vefalı oluşumuz. Sahi vefalı mıyız o kadar.

Görmeyeli ne kadar büyüdüklerini anlatırlar. Neler başardıklarını, hangi okulu bitirdiklerini, derecelerini, maaşlarını, arabalarını evet her anlamda çok büyümüşlerdir, diye düşünüyorum.

 Bense sadece emekli olmuştum. Vasıfsız bir emekli...

Ölüler tekrardan dirilmez. Sadece çoktan unuttuğunuz fotoğrafa bakarmış gibi suretler uzun uzun bakarsınız. Artık o yüzler birer yabancıdır sizin için. onlar için siz de bir yabancısınızdır. Eskiye rağbet olsaydı bit pazarına nur yağardı hakikati tescillenmiştir bir kere diye mi düşünmeliyim acaba…!

İnsana senelerin su gibi aktığını hatırlatan ve gün geçtikçe yaşlandığını hissettiren olay mı yoksa. On yıl evvel arkadaşlarınızın suratında çizgiler yoktur ama, hafiften hafiften o çizgileri onların suratında görürsünüz. Eski fotoğrafınıza bakarsınız sonrada aynaya, sizde de çizgiler onlardaki gibi yavaş yavaş çıkmaya başlamıştır artık.

Ben onlarla birlikte fark ettim dostluğun zamanla görüşmemekle eskiyemeyeceğini. Her daim en sevdiğim, ne kadar uzaklık, zaman, gündelik telaş olursa olsun bir telefonumla koşup geleceklerini bildiğim hem eski hemde yeni dostlarım onlar.

Güzeldir eskiler her daim. Eski olduklarından değildir ama. Yenisi daha güzel olmadığı,bize yetmediği,bir yenisine de daha iyi diye umut bağlayıp hayal kırıklığı yaşamamak için güzeldir. Eskimiş,bizden geçip gitmiş şeyleri bile hesapsız,çıkarsız sevemeyiz yani biz...